Doorgeefcolumn: een breder perspectief

Heeft u deze prikkelende Doorgeefcolumn al gelezen? Maaike de Vrijer, van Pento audiologisch centrum, over een breder perspectief. We zijn benieuwd wat u ervan vindt. Geef gerust uw mening!

Allereerst wil ik Lisette Kolenbrander bedanken voor haar uitnodiging om het columnstokje van haar over te nemen. Het heeft me ertoe gezet om weer eens op een andere manier na te denken over wat me bezighoudt en motiveert in mijn werk. En het bracht me terug naar een mooie herinnering:

Drie jaar geleden was ik op vakantie in Nepal, een land waar de meeste mensen het niet breed hebben. Toevalligerwijs stuitte ik in Pokhara, de tweede stad van het land, op het ‘audiological centre’, een klein gebouwtje waarin ik enthousiast werd rondgeleid door een medewerker. Het kleine centrum, dat slechts beschikt over de hoognodige apparatuur, was opgericht door een Australische audioloog. Deze man heeft zichzelf ten doel gesteld om de audiologische zorg in Pokhara en omgeving op poten te zetten, want die bestond simpelweg nog niet. Inmiddels zijn er enkele audiologische medewerkers opgeleid, zodat die in de meest afgelegen dorpjes gehoordiagnostiek kunnen verrichten, met name bij kinderen. De gehoorscreening bij pasgeboren baby’s is in dit land helaas nog toekomstmuziek. Er lopen hierdoor dus honderden, zo niet duizenden slechthorende kinderen (en volwassenen) rond zonder enige vorm van gehoorrevalidatie. De negatieve effecten die dat heeft op hun taal- en spraakontwikkeling, en daarmee ook op hun kansen op scholing en op de arbeidsmarkt, is evident.

Als audioloog in een Nederlands audiologisch centrum (Pento Amersfoort en Ede) bevind ik me daarmee vergeleken in een bevoorrechte positie. Ik beschik over geavanceerde apparatuur, deskundige en goedopgeleide collega’s en ik leef en werk in een land met een fantastisch ingerichte hoorzorg. Toch vind ik mezelf soms terug in geklaag over dingen die in mijn ogen niet goed gaan: veeleisende cliënten, onbereikbare en eigenwijze audiciens, oppermachtige en rigide zorgverzekeraars en slechthorende peuters die weigeren om mee te doen aan een gehooronderzoek.

Ik schrijf deze column niet om een lange klaagzang te houden. Integendeel. Ik wil juist laten zien hoe ik, door een ander, breder, perspectief aan te nemen, weer kan terugkeren naar mijn motivatie om dit werk te doen.

Met een breder perspectief bedoel ik dat ik me verplaats in het standpunt van de ander. Zo kan ik horen en begrijpen dat die veeleisende cliënt met een licht gehoorverlies zich ontzettend geïsoleerd voelt tussen zijn collega’s. Ik kom erachter dat de audicien, op aandringen van de bezorgde zoon van de dementerende 90-jarige, heeft gekozen voor het duurste buitencategorie-toestel. Ik zie dat de zorgverzekeraar maatschappelijke verantwoording moet afleggen en ervoor moet zorgen dat de kosten voor hoorzorg wel binnen het budget blijven. En ik zie dat de peuter gewoon moe is en veel liever buiten was gaan spelen dan naar het audiologisch centrum te gaan.

Hoewel ik het niet altijd eens ben met de andere partij (behalve misschien met die peuter), ontstaat hiermee wel weer ruimte voor overleg en wederzijds begrip. Door me te verplaatsen in het perspectief van de ander, wordt mijn werk ook direct weer veel leuker. Hierdoor raak ik gemotiveerd om te zoeken naar een oplossing die recht doet aan het belang van alle betrokken partijen. Dat is soms een behoorlijke uitdaging. Én ik realiseer me, door terug te denken aan de situatie in Nepal, dat ik blij ben met wat er wél is!

Volgende Doorgeefcolumn: Dorien Sandbergen-Jongkees